कळचें हें कशें तुका
अंदला गळ्यांत प्राण
अंत पळोवं नाका
तुजे विरयत व्यर्थ जीण
संवसाराचो सर्ग हीण
शिंपतना एकेक याद
सुकलीं गे दोळ्यां दुकां
अमृताचे घेतले घोंट
आयज तेच सुकले ओंठ
संजिवनी तूंच म्हजी
यो हांसय मोन्या सुखा
उमाशेची काळखी रात
पालवता आशेची वात
श्राप दिवंक आयली तरी
यो, कळाव करूं नाका
No comments:
Post a Comment