आबोलेच्या ओठांत तुज्या अमृताची जाप
रसमाच्या काळ्या केसांत मनांतलें गे
पाप ?
शेरवडाचें पान तशें गोरेंच तुजें
आंग
दोळ्यांतल्या गे मळबाचो लागचो कसो
थांग ?
उतराक तुज्या केले कोणे कवड्याचे गे
कान
खोश्शेचें चान्नें मनांत तुज्या
दर्शनान
वाटेंतल्यान वचप तुजें उमथी घालून
मान
फुलाबशेन राखचो बाये कुळशिलाचो मान
चंवरलेल्या आंब्याक कितल्या नदरांचे
गे शाप
सांबाळ बाये जनांत ; मनांत तांच्या सदांच पाप !
मळबाच्या वाठाराक
जोगलांचें झाड ;
उजवाडाचें धन आतां
लिपय दोळ्यां आड
लखलखून पेट्टा आनी
जळटा कशें झाड ;
गोबोर ताचो जांवचे आदीं
तुकाच सोदून काड.
सरात फुडें, गोंयकारानों !
हावेसाची घेवन वात
वच्चें आसा पलतडीं
एकचाराचें गीत गायत
एकाच रुखा आमी फळां
शिंपडलेलीं जळामळा
आयला वगत एकठावपाचो
जल्मल्ल्या रुखा तळा
ल्हान व्हड बारीक मोटे
भेद नाका धरूंक खोटे
जाती पाती खुटून कांटे
करचें आसा कार्य मोटें
हिंदु, मैर, किरीस्तांव
सगळ्यांचो एकूच गांव
आवय आमची गोंय माय
म्हणून आमी भाव भाव
गोंय आमचें गोंयकारांचे
न्हय ते कोणा दुसऱ्याचें
गोंयच्या खातीर झुजचें आसा
फांत्यापारार झिळमिळ्यार
का s करती कावळे झाडार
पडल्यां तशीं हांतुणार
मनांत म्हज्या येतात विचार
फुलांत फुलां जायांची
भासांत भास कोंकणी तशी
न्हय ती बोली मराठिची
आवय भास गोंयकारांची
उलोवंक आवयन शिकयली
जाणकारांनी तिगयली
वोपारींचो साज घालून
ताणीं तिका सोबयली
जांव काळी, जांव गोरी
आवयक दिसतात भुरगीं बरीं
तेच नदरेन पळेयात
आवय भाशेक वयर काडात
अमृताची गोडी जशी
कोंकणी कानांक लागता तशी
जिवाक म्हज्या एकच ध्यास
आमी, आमी न्हय जाल्यार
काडोन वतले
आमचें नांव निशाण
आमच्याच हातांनी धुवन वडयतले.
वेदनांचो आख्खो दर्या
जाणी मोन्यानी पिवन वडयला ते आमी.
तांबडे मातये कडचें इमान
जाणी आजून घाणांक दवरूंक ना.
ते आमी.
आमी कोण ?
खंयच्या वाडवडिलांच्या दायजाची
मिरास मिरोवपी तिब्याधनी न्हय.
कोणा दायजी गोत्राच्या पालवान
बोडकां वयर सारपी परधिगे न्हय.
कोणाचे पावले चवलेक भुलपी
आमची पावली न्हय.
हीं शिंरंतरां पेंचल्यार
भळभळटलो तो तांबडोभडंग रसरस,
ह्या दोळ्यांच्यो मुंडळ्यो फोडल्यार
तातूंत जळटलो तो
मळबाच्या ध्यासाचो वसवस,
ह्या कानाच्या पड्ड्यार तोणी माल्ल्यार
घुमतली ती
साता समुद्रां पलतडची गाज.
आमी थोडे उसरां पावले ;
पूण उसरां येवपी पावसांत लेगीत
आसता तुफानाचें बळगें.
आमी येंवचे आदीं
जाणी दुर्बळ कुडींतलो रगताचो
निमाणो थेंब पासून खर्शेनासताना घोटलो –
मर्णाच्या निमाण्या खिणामेरेन
जांणी तांका माथ्या वयलें वजें
सकल दवरूंक दिलें ना
त्या समेस्तांक –
गुन्यांव भोगोस ....!
आमच्या जल्मावेळार
आवयच्या वेणांचें आंगलें
आमी आंगांत घातलां म्हणून जायत ...
ह्या संवसारांत येतनाच
खोपीच्या बुराकांतसून
सुर्याचें बींब
आमच्या दोळ्यांक भिडलें
म्हणून जायत...
सपनांतली सोबीत राणी
उजवडट्ट्यार लिपली खंय ?
हांसो फुलांचो पोरसांतल्या
दिसपट्टेर गेलो खंय ?
सपन म्हजें, म्हजी प्रीत
हेत म्हजो, म्हजें गीत
वचूं उबून गोबोर तांचो
ना आतां म्हाका भंय !
संवसाराचो हो खेळ
सपन, जीण – कसलो मेळ ?
धव्याफुल्ल हांशाचेर
मर्णाची काळी सय !
तरी नज आतां भरूं
जिणेचें पिशें तारूं
अशेंच व्हावन वचप फुडें
हुंवारी व्हाळांतली पोंय !
