फुलाची भास
मोगाचीं
उतरां ताचीं
घमघमीत
सगल्यां कडेन
उलयता
पाकळे पाकळेन
भुलयत.
फुलाची भास
खोशेची
उतरां ताचीं
विवीध रंग
खांदयेर नाचत
वितरायता
पाना कडेन
करून संग.
तुका मोगान सांगूंक जाय?
-फूल दी.
काळजाची पाचवी ताळी
चंवरतली
मोन्यांनी उलयत भुलयत
सर्वकाळी!
घडयाळाच्या
टीक्
टीक्
आवाजा
भशेन
काळीज
म्हजें
दिसाचीं
चोवीस
वरांय
उडून
उडून
आसा
आनी
खिणान खीण
हांव
जिवंत
आसां म्हूण
म्हाका
तें जागयता!
म्हजें आवक
घडयेन घडी
उणें उणें
करीत येता
पूण
म्हज्या काळजाक
म्हजो मोग ना
कित्याक तें
म्हजे लागीं ना
तें
अरबीं गांवच्या
भांगरांत आसा
तें
आधुनीक चलयांच्या
शृंगारांत आसा
तें
इगर्जेंत भोंवचे
इजमोलाचे वाटलेंत आसा
तें
बँका भितरले
तिजोरेंत आसा
विलासी क्लबांत आसा
पूऩ
म्हजे लागीं तें ना
काम क्रोध
सुरात-हंकार
हगें मोसरान
भरल्लें काळीज
सगळ्यांत आसा
पूण
म्हजे लागीं मात
तें ना
करुणेची प्रभावळ लिकलीक
कल्याण लालिमा
काळजांतल्यान
निरव जावन
येता
शरदधुंद छाया
घेवन
रूपकार जाल्लो
आलोक
चोंयवशींनी
फुलां कशीं मुड्डतात
घडी-सूख घेत
आनी सृश्ट
अनाघ्रात व्योम-ओमकार
आनंदवर्तमानांतलो
जावन महाकार
आलोक
कविता म्हूण कविता न्हय,
अंतर्मनांतुले दर्यावेळे वयले
हे उणेच उतरांचे कुटके-
छंद म्हूण छंद ना,
फुलां-सुगंध ना,
किरकोल कुटके उतरांचे-
एकटेपणांत हे घांशितां पुशितां,
वळखतल्यांक विकितां-
वैदूर्य माणिक्य खंयच्यान दितलो
रस्त्यांनी भोंवपी बंजारो!
कविता म्हूण
कविता न्हय,
अंतरंगाच्या
अटंग्या वनांतुले
हे उणेच
उतरांचे कुटके-
नेणटांशे
वेंचलेले, झोळयेंत भरलेले
किरकोळ कुटके
उतरांचे
झोळी ही गेवन
हांव वाटेन वतना
सूखदुख्ख
म्हर्यांत येता-
सूख चिके
हांसून आंगाक थापतनाय
दुख्खाचें मौन
निर्शायता-
तरणे हे दोळे,
हरवें हें हड्डें,
संवसारा
तथ्यामनी पेट्टा-
अस्वस्थ जग
जिणेंत जीव घुसमट्टना
संथ ही झोळी
उजरायतां-
खंयचे की
पुर्वजल्माचे यादींतुल्यान
कुटके वेंचून
गांथितां-
दोळे हे
भरतना, जी थंडेतना
उजो काळजाचो
पालवता-
काव्य न्हय,
कविता न्हय,
जिविता सार
हें
फुटक्या
उतरांनी रचिल्लें!
आत्म्याचें सत
हें
आत्मसंकोचान
पुरतें ना
पुरतें सांगिल्लें!
उनाड भुरग्या वरी
उजवाड कसो
आत्र्यापयर्यान छळटा,
तिगय तिगय
तिगयिल्लो कोळोख
खदळून उडयता
हो उजवाड तनामनांत...
कोण म्हणटा
कालूच आषाठ आयिल्लो
को म्हणटा
आयजच्यान
श्रावणाचें बोट लागलेंशें दिसता
आसमंताक
तेन्ना खलखळून
उठ्ठांत खीण
असंख्य काळखांच्या
पावसधारांतले
तनांमनांत...
हालीं आंगार
आंगा दिसतात
उजवाडाची झड
पडटकच,
श्शी!कितलें घाण बुट्टाण शरीर हें,
अंतीम
व्याख्याच नाशिल्ली नीत-अनीत रिगत येता
तनांमनांत...
हांव हे किण्ण
दोळ्यांनी नियाळटां
आनी काळखाक
समर्पीत जावंक
मजत करपी
देवाक शरण वचूंक लागतां तेन्ना
अर्दकुटी
आंगवण केल्ले वरी आत्मो तळमळटा
तनांमनांत...
झाड कोंबरेता
हांवूय
कोंबरेतां
झाड वाडटा
हांवूय वाडटां
झाड धोलता
हांवूय धोलतां
झाड तानेता
हांवूय
तानेतां
झाड भुकेता
हांवूय
भुकेतां
झाड फुलता
हांवूय फुलतां
झाड फळटा
हांवूय फळटां
झाड दुखेता
हांवूय
दुखेतां
झाड सुखेता
हांवूय
सुखेतां
झाड परजळटा
हांवूय
परजळटां
झाड उडलें
दिगंतरा
हांव मात उरलो
धरतरा
तूं पाडसा वयलो कुंवाळोय न्हय
खळांतलो
आंवाळोय न्हय.
एक
तारखेचो नोटीचो कवळो
आनी
तुजो लग्न सुवाळो सोडल्यार
तुका
कुसकुटाचो ना दुवाळो
तूं
फकत धरतरेक भार
आनी
अन्नाक खार.
तुज्यांत
ना उतर ना शाय.
तुजी
जीण म्हणल्यार-
तूं,
बायल, बाबा नी बाय.
...
आरे तुज्यांत बींच ना उतराचें
आनी
तूं शिंपता...
किल्लतलें
कितें?रोयलां तें!
तुजे उजवे कडली
तुज्या मात्यार चडत म्हूण
आपशे आपूण वाडलेली
चडटी वाल तुवें हुमटिली.
जोतीच्या धगान तूं हुलपतलो म्हूण
पेट्टी जोतूच तुवें पालयली,
आनी आपूण काळखांत पडलो तेन्ना
दुसर्यांचे जोतींत हात भाजून घेवपी
एक विद्वाटो
कितें निर्माण करतलो?
...बोल्सांत हात घालून
हड्डें फुडें काडून
शेणिल्लें बेगडी जैत
जोडिल्ल्याचो आव हाडून
लोकांक फटयिल्ल्याचें समाधन मानून
स्वताकूच फटोवपाचें
एक सादें सवंद लेगीत
तुका जमलेंना.
कलावंताचें धोंग घेवन
एका कलाकाराचें नितळ सवंग
सासणाक पुसून उडोवपाचो
अभिनय मात तुवें बरो उडयलो...
पूण पोरा,
तुवें कोंबो धांपून दवरलो
म्हूण उजवाडाचें रावलें?
... आनी तुजें चुकलेंच तें!
कोंबो रडले उपरांत
तुवें कोंब्याक धांपलो.
त्या कोंब्याचो साद
धांपचे आदींच गाजलो.
