न्हंयेच्या पात्रांत
जालें एक नाटक;
नांव ताजें
“संगीत महाभारत.”
सगल्या नुस्त्यांनी
घेतलो तातूंत वांटो
स्टेजमास्तर जालो
आगशीचो शेंवटो.
विस्वण जालो
तालीम-मास्तर
गोवर्याक म्हणूं लागलो,
“भीमा, गदा धर!”
कळंगुटची शेंवटाळी
जाली सुभद्रा
तांबाशाक म्हणूं लागली,
“आरे क्रिश्णा, तूं म्हाजो दादा!”
द्रौपदी सोबली
मुरगांवची मुड्डशी;
खर्चांडेक म्हणूं लागली,
“तूं म्हाजी दाशी!”
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
आबोलेच्या ओठांत - शंकर रामाणी
आबोलेच्या ओठांत तुज्या अमृताची जाप रसमाच्या काळ्या केसांत मनांतलें गे पाप ? शेरवडाचें पान तशें गोरेंच तुजें आंग दोळ्यांतल्या गे मळबाचो...
-
आबोलेच्या ओठांत तुज्या अमृताची जाप रसमाच्या काळ्या केसांत मनांतलें गे पाप ? शेरवडाचें पान तशें गोरेंच तुजें आंग दोळ्यांतल्या गे मळबाचो...
-
मळबाच्या वाठाराक जोगलांचें झाड ; उजवाडाचें धन आतां लिपय दोळ्यां आड लखलखून पेट्टा आनी जळटा कशें झाड ; गोबोर ताचो जांवचे आदीं ...
-
गोड म्हजें गोंय! सुंदर म्हजें गोंय! पुर्विल्ले नामनेचें, चड मोट्या भाग्याचें, उंच माथें कोंकणाचें, हें म्हजें गोंय! निजाचे अपुरबायेचें, इं...
No comments:
Post a Comment