धांवून यो रे साईनाथा
पळोवं नाका अंत
लागल्या तुज्या दर्शनाची
जिवाक म्हज्या खंत
षडरिपूंच्या कमंडळाचे
समजलेनात रंग
मोयपासांत संवसाराच्या
जावन गेले गुंग
जाणविकाय आयली आतां
कोण न्हय कोणाचो
दंवा थेंबो आळवा वयलोसो
देह हो खिणाचो
दुर्बळांक तूं दयाळ
दुर्जनांचो काळ
जंवजाळांतल्यान वाटाय म्हाका
जावन तूं कृपाळ
आसोर
हारशा
वरी नितळ वत
चंवरां
घालूंक लागलो वारो
परमळ्ळीं
वालीर फुलां
मातयेकूय
रंग कोरो
काजळी
कुपां सुटलें गिराण
मळब
जालें निळें निळें
ओथांब्यांनी
भरिल्ले
मेकळे
जाले रुखा ताळे
आसोराचो
थाव घेत
सोडलो
घोंटेर संवण्यांनी
आंब्या
वयलीं चानये पोरां
लागलीं
खेळूंक धावपांनी
भांगरा
वरी किरणांनी
काडलें
पुसून पावसा लाशें
लखलखल्यो
धाय दिको
संवसारार
फांकलें हांशें
यादस्तीक
लकणी
जरी आयली दोळ्यांक
रात
हांव काडटां जागयत
काळजाच्या
कुरकुटांत
उगडासांचो
पनेळ व्हलयत।।1।।
उमळ्यांची उतरां तीं
विसरूं कशी रिगलेलीं
जनर्यांच्या खिणा वरी
घरां कन्न बसलेली।।2।।
फुडाराची सपनां निळीं
फुलां वरी पुंडायलेलीं
उमेदीच्या रस्मा दोळ्यार
सोबीतकायेन गुंथलेलीं।।3।।
सवणें कशें भूर्र कन्न
सुखा दीस गेले उडून
यादस्तीचे दुख्खा पिले
काळजा तळांत बसल्यात लिपून ।।4।।
No comments:
Post a Comment