आन्येक रात उदेल्या
व्हाळोन नाचोन
वेच्या
सुडसुडीत,
उमेदीन भरून
वोमतोंच्या
उदकाकय घेटे
करच्या
आंकुडच्या
हिंवाची!
ह्यो राती
म्हज्याच जिविताच्यो
इश्टागती जोडूंक
तानेतात
कित्याक?
म्हज्या
जिवितांल्या ‘जोगफोल्सा’चेर
तांचो असोय
दोळो कित्याक?
येदोळच-
जिविताच्या
फुडल्या पांवड्यांचेर
म्हाका
न्हाणयिल्ल्या
म्हजीं राजा
आनी रोकेटाक
पुसून सोडल्या
हेयो राती
लागीं
ही खंयच्या
कुसडेपणाची हिंवसाण?
जिणेच्या ह्या
हुंबरार
‘रोररा’चे म्होंवाळ वेंगेंत
म्होंवाळ
न्हाण न्हातना
ताचे आदले
सुडसुडायेंत
म्हजे कातीर
फुलचीं फुलां
तांचो तो माट
करचो परमळ
नी हरयेके
पाकळेंतल्या तेलतेपणान
आंग वयले
लोंवे लोंवेक
उबी करची कला
सगळे मायाग
जालां चिंताना
हे रातीचे
भिरांतीन कुलकुलतां
आनी त्या
कुलकुल्या मदेंय
ताचे
सुडसुडायेचीं सकत
पांटीं हाडूंक
म्हजीं
वस्तुरां निखळायतां
आनी न्हातां,
सुसेगाद न्हातां
ताका घेटो
जावंक सोडिनासतां!
म्हजें घर
हांवें म्हाका
व्हाजांत भरलें
हांणी तांणी
घेतलो परमळ
सोरया, पिका,
पुडी तोंडां
एकय ना निर्मळ
म्हाका तुज्या
केंसांत पुरलें
मोगाक घाली
भूल
मोगान तुका
वेंगेंत धरतां
म्हजी जाली
धूळ
दारार तुमच्या
कित्या नाचूं?
झाडार म्हज्या
उरतां
म्हज्या घरांत
पेज ना तर
उपाशींच मरतां!
No comments:
Post a Comment