सूख-दुख्ख म्हजें विचारतले
आयले गेले.
उल्लासाचीं
खिणां थोडीं
वांटून गेले.
चिंतनां मात
उरलीं म्हाका
धोंसूंक चोवीस
वरां.
जशें खळमीत
नासतां मारतात
दर्या तडीक
ल्हारां!
आबोलेच्या ओठांत तुज्या अमृताची जाप रसमाच्या काळ्या केसांत मनांतलें गे पाप ? शेरवडाचें पान तशें गोरेंच तुजें आंग दोळ्यांतल्या गे मळबाचो...
No comments:
Post a Comment