एक उदकाचो थेंबो,
जितलो सूर्य
उदेता
तितलो तो
चकमकता,
पाचव्या,
तांबड्या, बी
रंगांनी
लिकलिकता.
पूण कटा!
जितलो वेळ
सरता
तितलो तो वाफ
जावन वेता,
संवसाराक नाच
जाता.
एक बागेंतले
फूल,
जितलें फुलता
जितलें तें
रसरसता,
परमळ आनी
स्वरुपायेन
सगल्यांक
भुलगायता.
पूण कटा!
जितले दीस
बावता,
संवसाराक
काबार जाता.
एक मनीस
जितलो वाडटा
तितलो तो
नावाडटा,
जाणवाय आनी
गिन्यानान
समस्तांक
दिपकायता.
पूण कटा!
जितलीं वर्सां
बालांडटात
तितलो तो
जाणटो जाता,
संवसाराक
अंतरता
पूण...
बर्यो करण्यो
आदारल्यार
सासणाक अमर
उरता.
No comments:
Post a Comment