आत्मायन – शरतचंद्र शणै

कविता म्हूण कविता न्हय,

अंतर्मनांतुले दर्यावेळे वयले

हे उणेच उतरांचे कुटके-

छंद म्हूण छंद ना,

फुलां-सुगंध ना,

किरकोल कुटके उतरांचे-

 

एकटेपणांत हे घांशितां पुशितां,

वळखतल्यांक विकितां-

वैदूर्य माणिक्य खंयच्यान दितलो

रस्त्यांनी भोंवपी बंजारो!

 

कविता म्हूण कविता न्हय,

अंतरंगाच्या अटंग्या वनांतुले

हे उणेच उतरांचे कुटके-

नेणटांशे वेंचलेले, झोळयेंत भरलेले

किरकोळ कुटके उतरांचे

 

झोळी ही गेवन हांव वाटेन वतना

सूखदुख्ख म्हर्‍यांत येता-

सूख चिके हांसून आंगाक थापतनाय

दुख्खाचें मौन निर्शायता-

 

तरणे हे दोळे, हरवें हें हड्डें,

संवसारा तथ्यामनी पेट्टा-

अस्वस्थ जग जिणेंत जीव घुसमट्टना

संथ ही झोळी उजरायतां-

 

खंयचे की पुर्वजल्माचे यादींतुल्यान

कुटके वेंचून गांथितां-

दोळे हे भरतना, जी थंडेतना

उजो काळजाचो पालवता-

 

काव्य न्हय, कविता न्हय,

जिविता सार हें

फुटक्या उतरांनी रचिल्लें!

आत्म्याचें सत हें

आत्मसंकोचान

पुरतें ना पुरतें सांगिल्लें!