किण्ण दोळ्यांनी – सु. म. तडकोड

उनाड भुरग्या वरी

उजवाड कसो आत्र्यापयर्‍यान छळटा,

तिगय तिगय तिगयिल्लो कोळोख

खदळून उडयता हो उजवाड तनामनांत...

 

कोण म्हणटा कालूच आषाठ आयिल्लो

को म्हणटा

आयजच्यान श्रावणाचें बोट लागलेंशें दिसता

आसमंताक

तेन्ना खलखळून उठ्ठांत खीण

असंख्य काळखांच्या पावसधारांतले

तनांमनांत...

 

हालीं आंगार आंगा दिसतात

उजवाडाची झड पडटकच,

श्शी!कितलें घाण बुट्टाण शरीर हें,

अंतीम व्याख्याच नाशिल्ली नीत-अनीत रिगत येता

तनांमनांत...

 

हांव हे किण्ण दोळ्यांनी नियाळटां

आनी काळखाक समर्पीत जावंक

मजत करपी देवाक शरण वचूंक लागतां तेन्ना

अर्दकुटी आंगवण केल्ले वरी आत्मो तळमळटा

तनांमनांत...