मातयधुळींत दुर्बळ्यांचे
घामामणी मोळून
अस्तंतेच्या दिगंताचेर
आयलें रगत पिळून
देकू देकून सोमयां म्हज्यो
दिश्टी गेल्यो वळून
आतां नाकात दोळे नाकात
रगत पिशे रगतां देकात
म्हाका देवा दान दी
सोंशा सांगडे कान दी.
संवसाराच्यो घाणी खायत
नाकां रंधीर मेलां
जिविताच्या पाना पानार
मरणान म्हेळें केलां
हाडां मासां हुंगप हांवें
केन्नाच सोडून दिलां.
आतां नाकात, नाकां नाकात
वास परमळ तुमीच हुंगात
ल्हान नाका. म्हान दी
सोशां सांगडें नाक दी
जिबली नाचल्या दांतां फाटीं
कलवंतांच्या पांयां भाशेन
रुची गोस्ता वाजवो सुटोवन
मस्तेन धांवल्यात धाय दिशेन
कांदे , पेंदे, मुळें खायल्यात
पालो, मासां व्हडे खोशेन
आतां म्हाका जिबली नाका
रगतां मासां तुमीच चाखा
आयकुपाची तान दी
सोंशा सांगडे कान दी
भोंवची सकत घोणीक दिली
नाकांतुली मस्ती मेली
सोशां सांगडे कान मेळटां
खोशी मनांत कुस्त्यो घाली.
आतां लोक कानाक धरता!
सोंशा भशेन जाता
गुळी
बाबा, बाये सोडात म्हाका
कानांक म्हज्या धरूं नाकात
देवा तुवें कान दिले
सोंसून व्हरचें त्राण दी.
No comments:
Post a Comment