Friday, July 3, 2020

तीन कविता - शंकर रामाणी

1

आगो शेवण्या,

तुज्यो गांव खंय?

ताणें म्हणलें:

मळब

वेंगेंत येता थंय...

 

2

काल रातीं

चान्नें

काळोख वियेतना

हांवें पळयलें..

 

3

कविता येता

म्हणल्यार

पिसाक केन्ना केन्ना

मळबा येदीं

पांखां फुट्टात

 

3

मोर

पिशे कशे

नाच नाच नाचतात...

नांचूं दी.

म्हज्या आंगणांत पडिल्लो

तांच्या उमाळ्यांचो फुलां-शिवर

तूं मातसो

तुजे व्हंटयेंत पुंजायशी?

 

4

तारयामामा,

तारयामामा,

आयज म्हज्या रगताक

जोरगतीची भरती आयल्या;

म्हाका पलतडीं पाय.

थंय म्हज्याच काळजा-वाठारांत

मोर मातल्यात,

पिसावल्यात खंय!

 

5

ह्या तरनाट्या

गांवांत नव्या नवलांचे

मोर आयल्यात

अशें आयकलां तें

खरें व्हय?

पयसुल्ल्यान

एक वेगळोच

निळ्या निळ्या रक्ताचो उजो

अख्ख्या गांवाक लागिल्लो हांवें

पळयलो

म्हणीन म्हणटां.

 

6

अर्थ?

कसलो अर्थ?

तुका तो केन्नाच कळपाचो ना

अशें

खासा मोरांनीच

म्हाका सांगलां.

 

7

पयलेच फावटीं

खर्‍यांनीच

हांवें मोरांक म्हणलें:

तुमी म्हगेर आयले,

नाचले

म्हणून नकळटां

हांवेंय

तालार पावली मारली...

तेन्ना सावन

मोर अवचीत येवन

दारांत,

मनांत नाचून वतात..

No comments:

Post a Comment

आबोलेच्या ओठांत - शंकर रामाणी

आबोलेच्या ओठांत तुज्या अमृताची जाप रसमाच्या काळ्या केसांत मनांतलें गे पाप ? शेरवडाचें पान तशें गोरेंच तुजें आंग दोळ्यांतल्या गे मळबाचो...