सूर – नागेश करमली

खोल गर्भांतले साद आतां

ह्या घांटीघांटींचे नाद जाल्यात

नदरे पेल्या दर्याचे गाज आतां

हांगाच्या गितागितांचे राग जाल्यात

 

अनवळखीच त्यो नुरो पूण

संवकळीचेच आतां  इश्ट जाल्यात

मेरे वयले गेले जे पिरंजळून

त्या उतरांचीं आतां फुलां जाल्यांत

 

यागांत हांगा राबून राबून

फुडले गडे आतां येवचे जाल्यात

सगळो शीण पयस करून

तुजे म्हजे सूर आतां लागचे जाल्यात

 

वंशकुळाचें देणें

आमी आमच्या वंशकुळाक देणें लागतात

देखून आमचीं गितां आमकां गावचीं पडटात

 

कांय अभागी तांकां कळुनूय केन्ना कळना

ते मेळत तशें फातर शेंवटीत वतात

त्या फातरांच्यो जाल्ल्यो व्हड व्हड राशी

त्यो ह्या हातांकच निवळ करच्यो लागतात

आनी देखून आमचीं गितां आमकां गावचीं पडटात

कारण आमी आमच्या वंशकुळाक देणें लागतात!

 

कोण कोण प्रेशितांचीं रुपां घेवन येतात

देवा नांवान झगडींच पेटोवन वतात

रगता भाशेचीं नांव नातीं विसरून

बडवाचाराचीच ता ता थै थै शबय  गालतात

आनी देखून आमचीं गितां आमकां गावचीं पडटात

कारण आमी आमच्या वंशकुळाक देणें लागतात!

 

आमच्या सपनांतलीं सुंदर नगरां

ते खिणा खिणा उध्वस्त करून वतात

आमी रोयिल्लें सोबीत परजताचें झाड

झडिल्लीं फुलां तेच अचळय माडोवन वतात

आनी देखून आमचीं गितां आमकां गावचीं पडटात

कारण आमी आमच्या वंशकुळाक देणें लागतात!

 

काळखे रातीं ते भिरांतेचे कुले घालतात

मठा –मठयेंतले दिवे बळयांच पालोवन वतात

वाट कळना जावन मदले मदींच सगले

खांची गोंयड्यांनी आडावन उरतात

आनी देखून आमचीं गितां आमकां गावचीं पडटात

कारण आमी आमच्या वंशकुळात देणें लागतात!

आमकां खरें तें, ते लटीक धरतात

तांचें लटीक आमचे गोमटेक बांदतात

आमचे पंगती,आमचोच शीतरोस उश्टावन

आमकांच न्हय गा ते अवरगती लावपा सोदतात

आमी देखून आमचीं गितां आमकां गावचीं पडटात

कारण आमी आमच्या वंशकुळाक देणें लागतात!