जिणे धगींत ल्हासून गेला
जीव-गो तुजो.
हर सूख संतोश, मोग भरवंसो
काळजांतुलो,
उरला कितें? उगडास फकत
कोडसाणीचें!
आनी दोळ्यांत दुकां
बुड्डगोल जिणेचें!
आबोलेच्या ओठांत तुज्या अमृताची जाप रसमाच्या काळ्या केसांत मनांतलें गे पाप ? शेरवडाचें पान तशें गोरेंच तुजें आंग दोळ्यांतल्या गे मळबाचो...
No comments:
Post a Comment