जात्रा उलगतकीर - शंकर रामाणी

फांतोडेच्या अदमासाक

देवतेचो तेर ओडून धांपिल्ले

कांय कुटकुटीत म्हाजन

आपल्या हातांचे तांबशेल्ले

तळवे एकामेकांक दाखयता म्हणसर

कुडकुड्याची रात आंगार

काडिल्ल्या मळबाक तांबशी फुट्ट

देवळाच्या दरवट्याचे दिकेन

पयसुल्या गांवागांवानी परतुपी

लोकांची रीग लागता...

अजूनय मांडकार जागरणान न्हिदेक

पिकिल्ल्या दोळ्यांनी खाज्यापुड्यो बेगिबेगीन

बांदून उरिल्ल्या सुरिल्ल्या गिरायकांक

वयर करतात.. मदींच कोणा एका

भुरग्यालो बोमाडो फुटिल्ल्याचो आवाज येता.

श्रीवेताळ प्रसन्न ह्या होटॅलांतल्या पोरण्या

बांकार बसून कांय म्हातारे-कोतारे फुड्यांतल्या

मोडक्या मेजाचेर निकतेच हाडून दवरिल्ले च्याचे

हुनहुनीत घोंट घेतात..

कलावंतांनी रातीं दिल्ल्या विड्यांचो

रंग कोणाच्याच ओंटार मात लेगीत दिसना.

जात्रा आतां उलगल्या...

सगळी रात अत्तराच्या, फुलाच्या वासांनी

परमळून जागिल्लें, दिव्यांनी भायर भितर झगझगिल्लें

देवूळ शांत...शांत जालां...

प्रकारांत दाटीवाटीन आशिल्ल्या

मांडांनी दोळ्यांचेर पड्डे ओडून घेतल्यात.

आतां आशिकुशीक कोणाचीच

व्हडलीशी जाग ना, जाल्यारूय अगरसाळीचें

माळयेर माथ्यांत सुरंगां वळेसर माळिल्ली

एक आंकवार   पिक्या चान्न्या आंगाची

चली जागू जागून दिवली कशी झेमेल्ले

नदरेन कोणाचीय तरी

वाट पळयता...

दीस इल्लो इल्लो वयर येवन

भांगरशें वत पातळ्ळां आनी रातभर

जात्रा जागोवन पयस पाट्या वयल्यान

शेजारच्या गांवा वटेन एक,

न्हय जाणटे-न्हय नेणटे अशें,

जोडपे चलत रावलां... मदींच

रंगार येवन तो, मुमुरखोच तिका विचारता:

आगो रामुल्या खोरें सांग आं!

जात्रेंतलें तुका चोड कितें घोस्ताक गेलें?

रामुलें मातशें लजिल्लें वरी दाखयत

ताच्या काना कडेन तोंड व्हरून म्हणटाः

सांगो?

म्हगे खोंपो आनी

तुगे रुपाल...आनी तागेलें

मेकळें म्होवाळ हांशें फुडली वाटभर

फांकत... फुलत वता...