मळबांत काळीं कुपां दाटल्यांत
वारोय सुला
सेर्त पावस
वेळ जालो
पावसाचो
थेंब लेगीत पडूंक ना
दमट जालां
कोणा
सांवाराचो उजो जाता
पावसाचीं
चिन्नां उपरासल्यांत
पूण
पावसाचो पत्तो ना...
जोगलावता
गडगडूय
मारता
आकांताचो
वारो सुटला
आतां मात
दडकांनी पावस पडटलो
पूण पावस
पडटलोच ना
हालीं हें
अशेंच जावंक लागलां
पावस
पडपाचीं चिन्नां उपरासतात
आनी मागीर
खंयचे कडेन नाच्च जातात.
पयलींचें
आतां कांयच उरूंक ना
पयलींची
इत्साशक्तूय नाच्च जाल्या...
पावसान
आपल्याली चौकट मोडून
केन्नाच
उडयल्या
तो आतां
आपल्याक
डाय तेन्ना
जाय थंय
घालून घेता
दिट्टो
तुजे भाशेन...
No comments:
Post a Comment