हाजी जाप तुमकां काळूच दितलो
अशें आमी म्हणचेनात,
ती आमीच दितले.
आमी, आमी न्हय जाल्यार
काडोन वतले
आमचें नांव निशाण
आमच्याच हातांनी धुवन वडयतले.
वेदनांचो आख्खो दर्या
जाणी मोन्यानी पिवन वडयला ते आमी.
तांबडे मातये कडचें इमान
जाणी आजून घाणांक दवरूंक ना.
ते आमी.
आमी कोण ?
खंयच्या वाडवडिलांच्या दायजाची
मिरास मिरोवपी तिब्याधनी न्हय.
कोणा दायजी गोत्राच्या पालवान
बोडकां वयर सारपी परधिगे न्हय.
आमच्यो जिबो न्हय,
कोणाचे पावले चवलेक भुलपी
आमची पावली न्हय.
हीं शिंरंतरां पेंचल्यार
भळभळटलो तो तांबडोभडंग रसरस,
ह्या दोळ्यांच्यो मुंडळ्यो फोडल्यार
तातूंत जळटलो तो
मळबाच्या ध्यासाचो वसवस,
ह्या कानाच्या पड्ड्यार तोणी माल्ल्यार
घुमतली ती
साता समुद्रां पलतडची गाज.
आमी थोडे उसरां पावले ;
पूण उसरां येवपी पावसांत लेगीत
आसता तुफानाचें बळगें.
आमी येंवचे आदीं
जाणी दुर्बळ कुडींतलो रगताचो
निमाणो थेंब पासून खर्शेनासताना घोटलो –
मर्णाच्या निमाण्या खिणामेरेन
जांणी तांका माथ्या वयलें वजें
सकल दवरूंक दिलें ना
त्या समेस्तांक –
गुन्यांव भोगोस ....!
थाव लागनाशिल्ल्या
ह्या अथांग काळजांत
सुडाची किटाळून उसळना.
आमच्या जल्मावेळार
आवयच्या वेणांचें आंगलें
आमी आंगांत घातलां म्हणून जायत ...
ह्या संवसारांत येतनाच
खोपीच्या बुराकांतसून
सुर्याचें बींब
आमच्या दोळ्यांक भिडलें
म्हणून जायत...
No comments:
Post a Comment