वारें आतां परतलें - बाकीबाब बोरकार

वारें आतां परतलें

चोरां-गची धरतलें 

घरांत ज्याणीं हाडला कली 

तांकां दाळाक लायतलें. 

 

वारें आयलां आलतडीं 

गिर्‍यांक धाडूंक पलतडीं 

लाख सगले जातले पोके 

उक्त्यो जातल्यो भानगडी 

 

भोंवता वारें गोंयचिं रानां 

पेडणें धरून काणकोणां 

तरंगां कळस जावन उबे 

घुमूंक लागलीं गांवठणां 

 

वार्‍यान पानां झट्टलीं 

जैत घेवन उट्ठलीं 

फायच्या गोंयच्या फुडाराचो 

ग्रंथ नवो घडटलीं 

 

जाल्ल्या दिसा यादी - बाकीबाब बोरकार

काळखांत तुका दिसचो दिवो 
दर्यांत तुका मेळचें तारूं 
अंतीं वादळां मोडां हुपून 
तुज्याच स्त्रध्दे – धक्यांत थारूं 

जरीय आमी आसलीं पैस 

जीव आमचो तुजेच सरीं 

सुखांत पसून तुजे यादीक 
आमच्या दोळ्यांत दुखां-झरी 

तुमी दोगय पूत म्हळ्यार 
मळबांतले पांखटे म्हजे 
तुमच्या धिरार, तुमचे आशेर 
तोलतां आठय दिकां वजें 

दीस आमचे उल्ल्यात थोडे 
बळगें तांचें तुमकां मेळूं 
पुण्याय कितें पदरिं आसल्यार 
तुमच्या शिरंत्रानीं खेळूं 

सगळ्या संता-दीस अशे 
आषाढांतले एकादशीक 
भाग्याचो जल्म तुवें 
मोगान घेतलो आमचे कुशीक 

पुरसा आनी पंचिष्टांची 
आसची तुजेर सदांच राखण 
लोकिक तुजो जाल्लो पळौन 
आमकां गोड जावचें मरण 

जाल्ल्या दिसा यादिन आज 
आमच्या दोळ्यां-आरत तुका 
आंगणांतल्या केळी भशेन 

येवंत मोके तुज्या सुखा 

फुलाची भास – फा. लिनो द सा

फुलाची भास

मोगाचीं

उतरां ताचीं

घमघमीत

सगल्यां कडेन

उलयता

पाकळे पाकळेन

भुलयत.

 

फुलाची भास

खोशेची

उतरां ताचीं

विवीध रंग

खांदयेर नाचत

वितरायता

पाना कडेन

करून संग.  

 

तुका मोगान सांगूंक जाय?

-फूल दी.

काळजाची पाचवी ताळी

चंवरतली

मोन्यांनी उलयत भुलयत

सर्वकाळी!

म्हजे काळीज – सिरील सिक्वेरा

घडयाळाच्या

टीक् टीक्

आवाजा भशेन

काळीज म्हजें

दिसाचीं

चोवीस वरांय

उडून उडून

आसा

आनी खिणान खीण

हांव

जिवंत आसां म्हूण

म्हाका तें जागयता!

म्हजें आवक

घडयेन घडी

उणें उणें

करीत येता

पूण

म्हज्या काळजाक

म्हजो मोग ना

कित्याक तें

म्हजे लागीं ना

तें

अरबीं गांवच्या

भांगरांत आसा

तें

आधुनीक चलयांच्या

शृंगारांत आसा

तें

इगर्जेंत भोंवचे

इजमोलाचे वाटलेंत आसा

तें

बँका भितरले

तिजोरेंत आसा

विलासी क्लबांत आसा

पूऩ

म्हजे लागीं तें ना

काम क्रोध

सुरात-हंकार

हगें मोसरान

भरल्लें काळीज

सगळ्यांत आसा

पूण

म्हजे लागीं मात

तें ना

आलोक – सु. म. तडकोड

करुणेची प्रभावळ लिकलीक

कल्याण लालिमा काळजांतल्यान

निरव जावन येता

शरदधुंद छाया घेवन

रूपकार जाल्लो आलोक

चोंयवशींनी फुलां कशीं मुड्डतात

घडी-सूख घेत

 

आनी सृश्ट अनाघ्रात व्योम-ओमकार

आनंदवर्तमानांतलो

जावन महाकार आलोक

आत्मायन – शरतचंद्र शणै

कविता म्हूण कविता न्हय,

अंतर्मनांतुले दर्यावेळे वयले

हे उणेच उतरांचे कुटके-

छंद म्हूण छंद ना,

फुलां-सुगंध ना,

किरकोल कुटके उतरांचे-

 

एकटेपणांत हे घांशितां पुशितां,

वळखतल्यांक विकितां-

वैदूर्य माणिक्य खंयच्यान दितलो

रस्त्यांनी भोंवपी बंजारो!

 

कविता म्हूण कविता न्हय,

अंतरंगाच्या अटंग्या वनांतुले

हे उणेच उतरांचे कुटके-

नेणटांशे वेंचलेले, झोळयेंत भरलेले

किरकोळ कुटके उतरांचे

 

झोळी ही गेवन हांव वाटेन वतना

सूखदुख्ख म्हर्‍यांत येता-

सूख चिके हांसून आंगाक थापतनाय

दुख्खाचें मौन निर्शायता-

 

तरणे हे दोळे, हरवें हें हड्डें,

संवसारा तथ्यामनी पेट्टा-

अस्वस्थ जग जिणेंत जीव घुसमट्टना

संथ ही झोळी उजरायतां-

 

खंयचे की पुर्वजल्माचे यादींतुल्यान

कुटके वेंचून गांथितां-

दोळे हे भरतना, जी थंडेतना

उजो काळजाचो पालवता-

 

काव्य न्हय, कविता न्हय,

जिविता सार हें

फुटक्या उतरांनी रचिल्लें!

आत्म्याचें सत हें

आत्मसंकोचान

पुरतें ना पुरतें सांगिल्लें!

किण्ण दोळ्यांनी – सु. म. तडकोड

उनाड भुरग्या वरी

उजवाड कसो आत्र्यापयर्‍यान छळटा,

तिगय तिगय तिगयिल्लो कोळोख

खदळून उडयता हो उजवाड तनामनांत...

 

कोण म्हणटा कालूच आषाठ आयिल्लो

को म्हणटा

आयजच्यान श्रावणाचें बोट लागलेंशें दिसता

आसमंताक

तेन्ना खलखळून उठ्ठांत खीण

असंख्य काळखांच्या पावसधारांतले

तनांमनांत...

 

हालीं आंगार आंगा दिसतात

उजवाडाची झड पडटकच,

श्शी!कितलें घाण बुट्टाण शरीर हें,

अंतीम व्याख्याच नाशिल्ली नीत-अनीत रिगत येता

तनांमनांत...

 

हांव हे किण्ण दोळ्यांनी नियाळटां

आनी काळखाक समर्पीत जावंक

मजत करपी देवाक शरण वचूंक लागतां तेन्ना

अर्दकुटी आंगवण केल्ले वरी आत्मो तळमळटा

तनांमनांत...